میماس، قمری کوچک با دهانه ای بزرگ

چیزی که با میماس برخورد کرد، هرچه که بود، تقریباً نابودش کرد. آن چه که اکنون باقی مانده یکی از بزرگترین دهانه های برخوردی بر روی یکی از کوچکترین قمرهای زحل است. این دهانه که به یاد بود کاشف میماس در سال 1789 یعنی سر ویلیام هرشل، دهانه ی هرشل نام گرفته ، تقریباً 130 کیلومتر گستردگی دارد و در بالا به تصویر کشیده شده است. جرم اندک میماس گرانشی سطحی تولید می کند که فقط به اندازه ای قدرت دارد که بتواند یک جرم آسمانی کروی شکل را پدید آورد و به اندازه ای هم ضعیف است که اجازه ی شکل گیری چنین عوارض سطحی بزرگی را بدهد. میماس به طور عمده از یخ آب به همراه مقادیر پراکنده ای سنگ تشکیل شده است – پس به درستی از آن با عنوان یک گلوله ی برفی بزرگ کثیف نام برده می شود. تصویر بالا هنگام پرواز کنار گذر فضاپیمای روباتیک کاسینی در آگوست 2005 گرفته شده است. این فضاپیما هم اکنون در مداری به دور زحل قرار دارد. عکس از: Cassini Imaging Team, ISS, JPL, ESA, NASA