سحابی کله اسبی

یکی از سحابی های قابل شناسایی در آسمان، سحابی کله اسبی است که در صورت فلکی شکارچی قرار گرفته و عضوی از ابر ملکولی تاریکی با نام بارنارد 33 می باشد که اولین بار قالب غیر عادی آن در یک صفحه عکاسی با نور دهی 1800 ثانیه ای کشف شد. رنگ قرمز این سحابی به علت بر افروخته شدن گاز هیدروژنی است که در پشت این سحابی قرار گرفته و توسط ستاره درخشان نزدیکش، با نام زیگما شکارچی (Sigma Orionis) یونیزه شده است. اغلباً علت تاریکی سحابی کله اسبی غبار غلیظ است هر چند که قسمتی کوچک از گردن کله اسبی، سایه ای در سمت چپش درست کرده است. جریان هایی از بقایای گازی این سحابی توسط یک میدان مغناطیسی قوی متمرکز شده است. مناطق پر نور در سحابی کله اسبی بستر ستاره های جوانی است که در حال شکل گیری هستند. نور 1500 سال را طی می کند تا ما بتوانیم سحابی کله اسبی را مشاهده کنیم. تصویر بالا توسط یک تلسکوپ 9/0 متری در رصد خانه ملی کیت پیک (Kitt Peak) گرفته شده است.

عکس از: Nigel Sharp (NOAO), KPNO, AURA, NSF

آپولو 11: بر روی دنیایی جدید

برای اولین بار یک انسان در 20 جولای سال 1969 پایش را در دنیایی جدید گذاشت. این دنیا همان قمر زمین خودمان است. به مناسبت امروز که چهلمین سالگرد این واقعه است، NASA فیلم دیجیتالی ترمیم شده ای را از این قله مهم در تاریخ بشریت پخش کرده. تصویر بالا نیل آرمسترانگ را نشان می دهد که در حال گذاشتن اولین قدم تاریخی خود است. در راه پایین آمدن از پله های مخصوص ماه؛ آرمسترانگ دوربینی تلویزیونی را در داخل فضاپیما کار گذاشت تا این تصویر کدر را بگیرد. تصاویر و صدا این لحظه، مستقیماً برای پخش زنده ای که یک پنجم از مردم دنیا آن را می دیدند ارسال شد. تصاویر فرود فضاپیما آپولو بر روی ماه توسط برترین پیشرفت های تکنولوژی که تا کنون جهان آن را می شناسد، روایت و حفاظت می شود.

عکس از: Apollo 11, NASA

از ماه به سوی زمین

پس از مشهورترین سفر دوران مدرن، زمان بازگشت به خانه بود. نخستین انسان هایی که بر روی جهان دیگری قدم گذاشتند – نیل آرمسترانگ و باز آلدرین – پس از اثبات این که بشریت این توانایی را دارد که به آنسوی مرزهای کره ی زمین برود، مدول ماه را برای صعود بازگشت به پرواز درآوردند تا به مایکل کالینز در قرارگاه مدارگرد ماه و مدول خدمات بپیوندند. در عکس بالا که در 21 ژوئیه ی 1969 گرفته شده کالینز فضاپیمای در حال صعود را به تصویر درآورده که به هدف نزدیک می شود، در حالی که ماه در پایین تصویر و زمین در فاصله ای دوردست دیده می شوند.

عکس از: Apollo 11, NASA

انفجار ستاره‌ای درکهکشان M94

جهان جزیره‌ای زیبا٬ M94 در فاصله‌ی 15 میلیون سال نوری و در صورت فلکی شمالی سگان شکارچی قرار دارد. پهنای این کهکشان مارپیچی رو‌در‌رو که در میان اخترشناسان چهره‌ای آشنا به شمار می‌رود٬ در حدود 300,000 سال نوری است. ویژگی‌های قابل توجه آن شامل باریکه‌های غبار تیره رنگ مشخص٬ یک هسته‌ی روشن نقطه مانند و یک حلقه‌ی آبی رنگ روشن است که نور آن از سوی ستارگان پر‌جرم جوان تامین می‌شود. احتمال می‌رود که ستارگان پر‌جرم موجود در حلقه کمتر از 10 میلیون سال عمر دارند و این نشان می‌دهد که کهکشان دوره‌ا‌ی معین از شکل‌گیری سریع ستارگان را پشت سر گذاشته است. در نتیجه٬ در حالی که هسته‌ی روشن و کوچک نمونه‌ای ازکهکشان‌های فعال دسته‌ی سایفرت به شمار می‌رود٬ M94 با عنوان کهکشان‌های ناشی از انفجار ستاره‌ای نیز شناخته می‌شود. از آنجایی که M94 نسبتا در همسایگی ما قرار دارد٬ اخترشناسان می‌توانند به دلایلی با جزئیات بیشتر برای شکل‌گیری کهکشان از انفجار ستاره‌ای پی ببرند.

عکس از: Marcin Paciorek

سحابی تاریک در آفتاب پرست

آفتاب پرست یک صورت فلکی کوچک در نزدیکی قطب جنوب سماوی است. آن بدون داشتن هیچ ستاره درخشانی، مخلوطی نامعلوم با آسمان پرستاره جنوب میسازد. اما این تصویر گرفته شده در آسمانهای تاریک بر فراز نامیبیا، یک منظره گیج کننده از صورت فلکی خجالتی آشکار میکند، منطقه ای از سحابی های پر غبار و ستاره های رنگارنگ. سحابی بازتابی آبی در میان منظره پراکنده است، اما بیشتر توجه چشم به گروهی از ابرهای غبار نقره ای جلب میشود که فقط کمی نور ستاره بازتاب میکنند و توسط سحابی تاریک متراکم نشانه گذاری شده اند. سحابی تاریک بیرون زده است چون سد راه ستاره های پس زمینه شده است. این منظره از ابرهای غبار کیهانی حدود 4 درجه در آسمان وسعت دارد.

Andrey Kuznetsov

مشتری و اقمار

قمر زمین و سیاره مشتری جفت شدگی زیبایی را در آسمان شب هفته گذشته به وجود آوردند. این تصویر که در 11 جولای و از بریتانی در شمال غرب فرانسه گرفته شده، توانسته به خوبی یک مقارنه پر نور را در میان یک توده ابر به نمایش بکشد. ابرها باعث اضافه شدن خصوصیات رمز آلود و دراماتیکی به این منظره شده اند ولی آنها با قرار گرفتن در حالت خاصی باعث کم تر شدن نور شدید ماه نیز شده اند. برای همین نوردهی این تصویر توانسته قمر های گالیله ای مشتری (انتهای سمت راست تصویر) را نیز به شکل رخنه های کوچکی از نور در یک خط و در دو طرف غول گازی منظومه شمسی، ثبت کند. پس از این هفته ماه مقارنه زیبای دیگری هم با سیارات مریخ و زهره در آسمان صبحگاهی خواهد داشت.

عکس از: Anne Riou

فوران آتشفشان آناک کراکاتُا

کوه آتش فشانی در کراکاتا (Krakatoa) در حال فوران است. بیشترین شهرت این کوه به فوران پر قدرت آن در سال 1883 میلادی بر می گردد؛ این انفجار ده درصد از مردم آن ناحیه را کشت . خاکستر حاصل یک فوران شدید این کوه توانست جو زمین را به مدتی طولانی در 1500 سال پیش، موقتاً تغییر دهد. در 1927 میلادی ایجاد فوران هایی توسط آناک کراکاتا (Anak Krakatau) کوچک باعث ارتقاء سطح آن نسبت به دریا شد و همچنین توانست جزیره ای آتشفشانی تولید کند که رشد آن تا اکنون به طور متوسط 2 سانتی متر در روز ادامه یافته است. این آخرین فوران آناک کراکاتا است که از آپریل سال 2008 میلادی شروع شده و تا به امروز ادامه یافته است. در این تصویر فوران آناک کرکاتا از جزیره راکاتا (Rakata) (یکی از مهمترین جزایر مجمع الجزایر کراکات) دیده می شود و در بالای آن ستارگان صورت فلکی دب اکبر به خوبی قابل مشاهده اند.

عکس از:Marco Fulle Stromboli Online

پیامی از کیهان به ستارگان مجاور

اگر زمین چنین پیامی از فضای عمیق دریافت کند٬ آیا ما قادر به رمزگشایی آن هستیم؟ متخصصان پروژه‌ی پیام کیهان تصویر بالا را به عنوان نخستین برگ از پیامی طولانی‌تر مخابره کردند. این پیغام از سوی تلسکوپ رادیویی درتابستان سال 1999 به ستارگان محلی مخابره شد. پیامی دیگر نیز در سال 2003 فرستاده شد. دیش فرستنده‌ی این پیام که 70 متر قطر دارد٬ در شبه جزیره‌ی کریمه٬ اوکراین و در نزدیکی شهر یوپاتوریا قرار گرفته است. تصویر بالا که نخستین صفحه از پیام کیهانی سال 1999 است تنها شامل اعداد است و رمز‌گشایی آن نسبت به رمزگشایی پیام معروف‌تر مخابره شده (سال 1974) به خوشه‌ی ستاره‌ای دورتر ٬ M13 برای حل‌کنندگان معما تلاشی کمتر را در بر دارد.

عکس از: Yuvan Dutil & Stephane Dumas

ستون‌های قلعه‌ی عقاب

چه چیز این قلعه‌‌ی متشکل از ستارگان را روشن می‌سازد؟ سحابی عقاب٬ این چهره‌ی آشنا٬ همزمان در رنگ‌های بسیاری می‌تابد. تصویر بالا ترکیبی از سه رنگ این گاز‌های تابنده است. ستون‌هایی از غبار تاریک به وضوح برج‌های چگال‌تر از این آرایش‌های ستاره‌ای را به نمایش می‌گذارد. نور پر انرژی ستارگان پر‌جرم جوان موجب تابیدن گاز می‌گردد و به نحوی کارآمد بخشی از غبار و گاز را در ستون محل تولد آنها به جوشش مداوم در می‌آورد. بسیاری از این ستارگان پس از چندین میلیون سال منفجر می‌شوند و با این انفجار بخش عظیمی از عناصرشان را به سحابی زادگاهشان باز می‌گردانند. این فرآیند به شکل‌گیری خوشه‌ی باز ستاره‌ایی می‌انجامد که اکنون به M16 شناخته می‌شود. عکس از: Emanuele Colognato & Jim Wood Backyard Skies

تب اخترهای پرتو گامای فرمی

تب اختر های متولد شده در ابر نواختر، ستاره های نوترونی در حال گردش هسته ستاره های فروپاشی شده باقی مانده از انفجار مرگبار ستاره های پر جرم هستند. مطابق اطلاعات آنها توسط رصد کردن ضربانهای رادیویی منظم شان شناخته شده و مطالعه میشوند، تا به حال 24 عدد تب اختر در انرژی بسیار زیاد پرتو گاما توسط تلسکوپ فضایی پرتو گاما فرمی(Fermi ) یافت شده اند. 16 عدد از آنها تنها توسط تشخیص ضربانهای انتشار پرتو گاما شناخته شده اند. این نقشه پرتو گاما تمام آسمان که با سطح کهکشان راه شیری ما تنظیم شده است موقعیت تب اخترها را به این صورت که 16 تب اختر جدید فرمی با رنگ زرد دایره گذاری شده اند(8 عدد باقیمانده با صورتی مشخص شده اند) نشان میدهد. جسد ستاره ای عجیب خرچنگ(vela )، و تب اخترهای جمینگا(geminga ) در سمت راست روشنترین ها در آسمان پرتو گاما هستند. تاز(taz )، ایل(eel ) و خرگوش نامهایی هستند که برای این تب اخترهای بسیار قدرتمند انتخاب شده اند. تب اخترهای گاما دجاجه و CTA1 در سمت چپ نیز باقی مانده های ابر نواختری در حال توسعه هستند که با همان نام شناخته میشوند. NASA, DOE, Fermi LAT Collaboration

رودخانه تاریک به قلب العقرب

اتصال دهنده سحابی پیپ به منطقه رنگارنگ نزدیک ستاره درخشان قلب العقرب یک ابر سیاه به نام رودخانه تاریک است که از گوشه سمت چپ تصویر روان شده است. ظاهر رودخانه تاریک به علت پوشاندن نور ستاره های پس زمینه توسط غبار تیره میباشد، با این حال سحابی تاریک دارای هیدروژن و گازهای مولکولی است. قلب العقرب، یک ستاره ابر غول سرخ که با غبار احاطه شده است، یک سحابی انعکاسی درخشان زرد غیرعادی را میسازد. در بالای آن، ستاره دوتایی درخشان آبی رو مارافسای در یکی از نمونه های نوعی سحابیهای انعکاسی آبی جاسازی شده است، در حالی که سحابی نشری قرمز در اطراف منطقه پراکنده شده است. خوشه کروی M4 در بالا و راست قلب العقرب دیده میشود، اگر چه در دور دستهای سحابی رنگارنگ، در فاصله ای در حدود 7000 سال نوری قرار دارد. خود رودخانه تاریک حدود 500 سال نوری از ما دور است. منظره آسمانی رنگی یک تصویر موزاییکی از تصاویر تلسکوپی به گستردگی تقریبا 10 درجه (20ماه کامل) در صورت فلکی عقرب است.

Jason Jennings

سحابی سه تکه در ستاره ها و غبار

زیبایی توصیف ناپذیر و شلوغی غیر قابل باور همگی با هم در سحابی سه تکه یافت می شوند . همچنین این سحابی با نام M20 هم شناخته می شود . این سحابی خوش عکس به خوبی با دوربین های دوچشمی، در صورت فلکی قوس قابل روئیت است. فعالیت های پر انرژی سامانه های ستاره ای در این سحابی نه تنها باعث ایجاد رنگ ها شده بلکه آشفتگی هایی هم در آن ایجاد کرده است. گاز ملتحب شده قرمز رنگ در نتیجه برخورد نور پر انرژی ستاره ها با گاز هیدروژن در فضای میان ستاره ای به وجود آمده است. رشته های غبار تاریک از زمانی که M20 در جو ستاره های غول و در بقایای انفجار های ابرنواختری به وجود آمده با آن گره خورده اند. این که کدام یک از ستاره های پر نور جوان باعث ایجاد رنگ آبی در این سحابی بازتابی شده هنوز در دست بررسی است . نوری که ما امروز از M20 می بینیم در واقع 3000 سال پیش تولید شده است ، البته فاصله دقیق بقایا هنوز معلوم نیست. نور برای طی کردن پهنای M20 باید حدود 50 سال در سفر باشد.

جسم تاریک ناشناخته روی عطارد

این جسم ناشناس بر روی عطارد چیست ؟ این تصویر را فضاپیما روباتیک مسنجر در زمان پروازش از کنار عطارد (در اکتبر پیش) تهیه کرده است. همچنین این فضاپیما تصاویری از بیشتر سیارات داخلی منظومه شمسی با جزئیات بی سابقه ای تهیه کرده. اشتراک در علم باعث شده داده های جدید و راز های تازه ای برای بشر به وجود آید. در انتهای سمت راست تصویر بالا ، گودالی عظیم با وسعتی حدود 100 کیلومتر قرار گرفته که حاوی ماده تاریک ناشناسی از ترکیبات عجیبی در اطراف خود است. تاریکی این ماده به علت وجود سایه نیست چرا که خورشید در زمان گرفتن این تصویر تقریبا در سرسو قرار داشت. منشاء یکی از فرضیات این است که این جسم تاریک هنگام ضربه ای که باعث ایجاد گودال در اطرافش شده است بدون پوششی در زیر سطح عطارد قرار داشته. ترکیبات تپه تاریک به وجود آمده مانند ترکیبی از حلقه های تاریک اسرار آمیز که اخیراً بر روی عطارد کشف شده اند، است. شاید هم این جسم تاریک به یک ترکیب ناشناس از سنگی که برخورد کرده، مرتبط باشد. مسنجر دوباره پس از امسال (قبل از ورود به مدارش در سال 2011 میلادی) بر فراز عطارد پرواز خواهد کرد.

عکس از: MESSENGER, NASA, JHU APL, CIW

برخورد شدید مأموریت جنسیس

یک بشقاب پرنده ی در حال پرواز که از فضا می آمد پس از این که با رادار ردیابی شد و هلیکوپترها آن را تعقیب کردند در سال 2004 در صحرای یوتا سقوط کرد. اما هیچ موجود فضایی ای گیر نیفتاد. بشقاب پرنده که در تصویر بالا آن را مشاهده می کنید کپسول محتوی گزارش های جنسیس بود، بخشی از روبات ساخته ی انسان یعنی فضاپیمای جنسیس که ناسا خودش آن را در سال 2001 برای بررسی خورشید پرتاب کرده بود. این سقوط سخت ناگهانی با سرعت بیش از 300 کیلومتر بر ساعت به این دلیل رخ داد که چترهای نجات طبق برنامه باز نشدند. مأموریت جنسیس گردش به دور خورشید و جمع آوری ذرات باد خورشیدی بود که معمولاً میدان مغناطیسی زمین آن ها را منحرف می کند. با وجود سقوط بسیاری از گزارش ها وضعیتشان آن قدر خوب بود که آنالیز شوند و تحقیقات ادامه پیدا کند. تاکنون اکتشاف ها شامل جزئیات تازه ای درباره ی ترکیب خورشید و تأثیرات باد خورشیدی بر مواد بدون محافظ بوده اند.

شب پرستاره ی موت راشمور

این آسمان پرستاره بر فراز "تپه های سیاه" در داکوتای جنوبی واقع در ایالات متحده و پارک ملی مونت (کوه) "راشمور" تلالو می خورد. این نمای تاریخی نشان دهنده مجسمه چهارتن از رئیس جمهوران آمریکا: جورج واشنگتن، توماس جفرسون، تئودور روزولت و آبراهام لینکن، است که بر تخته سنگ های گرانیت، در نمای جنوب شرقی، حکاکی شده اند. بر فراز نمادهای مطلق استقلال آمریکا و تاریخ کهن، آسمان شب، ستارگان و صورفلکی نام آشنای خود را برای تمام ناظران آسمان در شمالگان، به نمایش گذاشته است. قابل توجه ترین ستارگان شامل صورت فلکی خرس بزرگ و ستارگان راهنما که به ملاقه بزگ معروف است در سمت راست بالا و نزدیک به لبه تخته سنگ ها، و نزدیک مرکز، قابل مشاهده اند. با دنبال کردن قوس ملاقه بزرگ به ستاره سماک رامح، که ستاره ای زرد رنگ و روشن است، در گوشه چپ پایین، می رسیم. البته، با دنبال کردن دو ستاره راستی ملاقه بزرگ به ستاره قطبی که شمالی ترین ستاره زمین است خواهیم رسید.

عکس از: Wally Pacholka - TWAN

اوج و حضیض خورشید

اوج خورشیدی امسال٬ نقطه‌ای از مدار بیضوی زمین که در آن زمین در بیشترین فاصله‌ی خود از خورشید قرار می‌گیرد٬ فردا 13 ام تیر ماه به وقوع خواهد پیوست. البته این رویداد بر تغییر فصول در سیاره‌ی نسبتا بزرگ زمین نقشی ندارد. تغییرات فصلی در زمین بر اثر کج بودن محور چرخشی زمین به وجود می‌آیند و فاصله زمین از خورشید در این تغییرات اثری ندارد٬ در نتیجه در تیر ماه نیمکره‌ی جنوبی٬ زمستان و نیمکره‌ی شمالی٬ تابستان را تجربه می‌کنند. اوج خورشیدی بدین معناست که در 13 ام تیر ماه٬ خورشید در کوچکترین اندازه‌ی ظاهری خود خواهد بود. این تصویر ترکیبی به سادگی دو عکس گرفته شده از خورشید در تاریخ‌های اوج و حضیض (نزدیک‌ترین فاصله) خورشید در سال 2008 را مقایسه می‌کند. این دو عکس در شرایطی یکسان (با دوربین و تلسکوپی یکسان) گرفته شده‌اند. عنوان‌های مربوطه در تصویر٬ فواصل زمین تا خورشید به مقیاس کیلومتر و در تاریخ‌های اوج و حضیض خورشید را بیان می‌کند. این اختلاف در فاصله‌ی زمین تا خورشید را به طریقی مشکل‌تر نیز می توان دریافت و آن مشاهده‌ی تغییرات واضح در قطر ظاهری خورشید بین اوج و حضیض است که مقداری بالغ بر 3 درصد است.

عکس از:Enrique Luque Cervigón

حباب آلفا-لیمن

حباب آلفا-لیمن، یک ابر بزرگ از گاز هیدروژن است که چندین صدهزار سال نوری در این تصویر جالب توجه(چپ) را میپوشاند، تصویر ترکیبی از اطلاعات پرتو ایکس، مرئی، و فروسرخ از تلسکوپهای زمینی و فضایی میباشد. ساختمان آن شبیه آمیب غولپیکری است که در زمانی که کیهان تنها دو میلیارد سال سن داشت(حدود 12 میلیارد سال پیش) دیده میشود. حبابهای آلفا-لیمن به این نام فرا خوانده میشوند چون شدیدا به خاطر وجود خط گسیل آلفا-لیمن گاز هیدروژن، تابش ساتع میکنند. معمولا، گسیل آلفا-لیمن در قسمت فرابنفش طیف میباشد، اما حبابهای آلفا-لیمن بسیار دور هستند، و نور آنها به سمت طول موجهای مرئی(بلندتر) انتقال به سرخ پیدا میکند. اطلاعات پرتو ایکس(آبی) حضور یک سیاه چاله ابرپرجرم در حال تغذیه از مرکز یک کهکشان فعال جاسازی شده درون حباب را نشان میدهند. در تصویر نزدیک مصور سمت راست، گمان میشود تشعشعات و ریزشهایی از کهکشان فعال منبع انرژی دادن و گرم سازی گاز هیدروژن حباب باشند. در واقع، حبابهای آلفا-لیمن میتوانند یک فاز اولیه از تشکیل کهکشانها در جایی که گرما آن قدر زیاد است که شروع میکند به محدود کردن کمک به رشد سریع کهکشانهای فعال و سیاه چاله های ابرپرجرم آنها را نمایش دهند.

تصویر سمت چپ: NASA / ESA, CXC, JPL-Caltech, STScI, NAOJ, J.E. Geach (Univ. Durham) et al.تصویر سمت راست: NASA/CXC/M.Weiss

سه کهکشان در اژدها

این زمینه سه قلو از کهکشانها که گاهی اوقات به نام گروه اژدها نامیده میشود، در صورت فلکی شمالی، شما حدس بزنید... اژدها واقع شده است. از چپ به راست: کهکشان مارپیچی به پهلو خوابیده NGC 5981 ، کهکشان بیضوی NGC 5982 ، و کهکشان مارپیچی رو به جلوی NGC 5985 ، همه در داخل این منظره تلسکوپی از زمینه ای محدود به کمی بزرگتر از نصف پهنای ماه کامل قرار دارند. در حالی که این گروه دور، برای یک خوشه کهکشانی بودن خیلی کوچک است و به عنوان گروه به هم فشرده لیست نشده است، تقریبا همه در فاصله 100 میلیون سال نوری زمین قرار دارند. در آزمون بسته با طیف نگار، هسته درخشنده کهکشان مارپیچی برجسته رو به جلوی NGC 5985 نشر مهمی در طول موج ویژه ای از نور منتشر میکند، که منجمان را به رده بندی آن به عنوان سیفرت (Seyfert)، گونه ای از کهکشان فعال، سوق میدهد. کنتراست در منظره دیدنی این سه گانه، که به خوبی همانند بقیه گروه بندی های استوار کهکشانها شناخته نشده است، را یک مورد جذاب برای منجمان عکاس ساخته است. این نوردهی عمیق موثر از منطقه همچنین کهکشانهای پس زمینه کمی دورتر و کم نورتر را آشکار کرده است.

Giovanni Benintende

سحابی آمریکای شمالی و پلیکان

اینجا چند ترکیب آشنا در یک موقعیت نا آشنا قرار گرفته است. سحابی نشری که در سمت چپ تصویر قرار گرفته نسبتاً مشهور است، چرا که شبیه به یکی از مناطق زمین در شمال آمریکا است. در سمت راست سحابی آمریکای شمالی سحابی کوچکتر و کم نور تری مانند یک پلیکان قرار دارد که با شماره 7000 در دسته بندی NGC لیست شده است و سحابی پلیکان نامیده می شود. این دو سحابی نشری که توسط ابر جذبی تاریکی از یکدیگر جدا شده اند، حدود 50 سال نوری وسعت داشته و در فاصله 1500 سال نوری از ما قرار گرفته اند. این تصویر دیدنی توانسته است سحابی ها ( قسمت های پرنور یونی) و غبار تاریک بین آنها را با جزئیات خوبی به نمایش بگذارد. این سحابی با استفاده از دوربین های دوچشمی و در یک مکان تاریک قابل روئیت است. این تکه کوچک سحابی در شمال شرقی ستاره پرنور دِنِب، در صورت فلکی دجاجه یا قو قرار دارد. هنوز معلوم نیست که کدام ستاره یا ستاره هایی این گاز قرمز و ملتهب هیدروژن را یونیزه کرده است.

عکس از: Danny Lee Russell

سقوط فضاپیمای کایوگا در ماه

فضاپیمای ژاپنی کاگویا طبق برنامه، هفته پیش با ماه برخورد کرد . این فضاپیما رسماً ماه شناس و جستجوگر مهندسی نام گرفت ، اما مطابق نام شاهزاده ای که در یک داستان ژاپنی (درباره قایق خیزران) وجود دارد ملقب به کایوگا شد. تصویر بالا یک فیلم است که توسط کایوگا و در هنگام آخرین چرخش از عملیات 20 ماهه اش گرفته شده. در پایان فیلم فضاپیما در تاریکی های نزدیک به گودال آبشش ( GILL) ناپدید می شود . فضاپیمای روباتیک SELENE 13 آلت علمی و دو دوربین کیفیت بالا (HDTV) را با خود حمل می کرد. این ماموریت جدید داده هایی از وضعیت جغرافیایی و ترکیبات ماه به دست آورده است که می تواند به ما در شناخت بهتر منشاء و تاریخچۀ تنها همدم باستانی زمین کمک کند. به کمک داده ها و تصاویری کایوگا و مدارگرد کاشف ماه که اخیراً پرتاب شده، می توان انتخاب های بهتری برای مکان های آتی فرود فضانوردان روی ماه فراهم کرد.

تصویر از: SELENE Team, JAXA, NHK

نوارهای ببر تازه بر سطح انسلادوس قمر زحل

آیا اقیانوس های زیرزمینی از میان نوارهای ببر قمر زحل، انسلادوس، خارج می شوند؟ عوارض طویلی که نوارهای ببر نامیده می شوند این گونه شهرت دارند که به طرف فضا از درون یخی قمر یخ فوران می کنند و ابری از ذرات یخی را روی قطب جنوب قمر پدید می آورند که باعث به وجود آمدن حلقه ی E اسرار آمیز زحل می شود. گواه چنین پدیده ای از فضاپیمای روبوتیک کاسینی به دست آمده که که هم اکنون در گردش به دور زحل است. در بالا عکسی با رزولوشن زیاد از انسلادوس نشان داده شده که طی یک پرواز کنار گذر گرفته شده است. عوارض سطحی غیرمعمولی که نوارهای ببر نامیده می شوند با رنگ کاذب آبی قابل مشاهده هستند. این که چرا انسلادوس فعال است هنوز یک معماست، چرا که قمر همسایه اش میماس، که تقریباً همان اندازه را دارد، کاملاً مرده به نظر می رسد. به تازگی تجزیه ی غباری که توسط کاسینی گرفته شده شواهدی از وجود سدیم را یافته که در یک اقیانوس نمکی عمیق انتظار آن می رود. هرچند که برعکس آن، رصدهای زمینی اخیر از یخی که انسلادوس به سمت حلقه ی E زحل فوران کرده هیچ مدرکی از سدیم مورد انتظار را نشان نمی دهد. چنین تحقیقی به خصوص هیجان انگیز است از آن جهت که چنین اقیانوسی باید کاندیدای دربرداشتن حیات باشد.

عکس از: Cassini Imaging Team, SSI, JPL, ESA, NASA