این ستاره ها به کجا رفته اند؟ چیزی که احساس می شد یک حفره در آسمان باشد، اما هم اکنون منجمان می دانند یک ابر تاریک ملکولی است. در اینجا مرکزی غلیظ از غبار و گاز ملکولی وجود دارد که تقریباً تمامی طول موج نور مرئی ستارگان در پس زمینه را جذب خود کرده است. محیط های تاریک به ایجاد توده هایی از ابر های ملکولی کمک می کنند که برخی از آن ها سردترین و برخی منزوی ترین نقاط در عالم هستند. یکی از این سحابی های تاریک جذبی (فارسی) و مشهور، در نزدیکی صورت فلکی مار افسای قرار گرفته است که با نام بارنارد 68 شناخته می شود و شما می توانید آن را در تصویر بالا ببینید. مرکز بارنارد 68 که هیچ ستاره ای در آن قابل دیدن نیست، نسبتاً نزدیک است به طوری که تنها 500 سال نوری (فارسی) از ما فاصله، و نیم سال نوری هم پهنا دارد. این که چگونه ابر های ملکولی مانند بارنارد 68 شکل می گیرند هنوز معلوم نیست اما مشخص است که این ابر ها مکان های احتمالی شکل گیری ستاره های جدیدی خواهند بود. در حقیقت خود بارنارد 68 به تازگی قالبی رمبشی پیدا کرده است و در حال شکل دادن یک منظومه ستاره ای جدید در خود می باشد. این مسئله را با دیدن قسمت درونی این ابر در نور مادون قرمز (فارسی) می توان فهمید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر